JEŃCY
Po bitwie pod Tannenbergiem przez krótki czas pod Wielbarkiem znajdował się tymczasowy obóz jeniecki, w którym trzymano 15 tys. jeńców.
Później zostali oni rozproszeni po zniszczonych wschodniopruskich miastach, gdzie pracowali przy odbudowie lub trafili do obozów jenieckich oddalonych od granicy rosyjskiej. Po bitwie w Wielbarku we wszystkich budynkach publicznych, a nawet w prywatnych, otwarto lazarety.
DRUGIE WEJŚCIE ROSJAN
We wrześniu 1914 r. Wielbark był jednym z miejsc koncentracji sił niemieckich przed bitwą nad jeziorami mazurskimi. 3 września na drodze Wielbark - Nidzica rozlokował się I Korpus 8. Armii. Samo miasto i tereny położone na wschód od niego zajęła 3. Rezerwowa Dywizja Piechoty. 10 września Wielbark znowu zagrożony był przez wojska rosyjskie i ponownie jego mieszkańcy musieli, tym razem na krótko, uciekać.
Po raz drugi Wielbark zajęty został 15 listopada 1914 r. Rosjanie utrzymali się w nim do 2 grudnia. Tym razem żołnierze rosyjscy zachowywali się agresywnie, dokonali wielu dewastacji i splądrowali miasto.
W porównaniu ze Szczytnem Wielbark ucierpiał w niewielkim stopniu. Zniszczeniu uległo jedynie 5 domów (w tym przytułek dla ubogich) i 22 zabudowania gospodarcze. Znacznemu zniszczeniu, w wyniku licznych przemarszy wojsk, uległy tylko drogi.